Pracując, jako opiekunka osób starszych musimy mieć podstawową wiedzę o cukrzycy typu drugiego. Choroba ta pojawia się z wiekiem, a obecnie choruje na nią około 40% ludzi w wieku od 60 do 70 lat. Choć na cukrzycę choruje już coraz więcej ludzi młodych, to jednak jest to głównie problem seniorów.
Czym jest cukrzyca i jakie są jej odmiany?
Mówiąc jak najprościej cukrzyca to, choroba przewlekła, którą cechują przede wszystkim zaburzenia związane z gospodarką węglowodanowa naszego organizmu. Mianem tego schorzenia określamy także konsekwencje wtórne, czyli na przykład uszkodzenia narządów w tym oczu, nerek, serca i naczyń krwionośnych. Co ciekawe ze względu na stopień występowania i jego wzrost cukrzycę uważa się już za chorobę naszego społeczeństwa.
Rozróżniamy kilka typów cukrzycy:
Cukrzyca typu 1 – charakteryzuje się fizycznym brakiem insuliny w związku z uszkodzeniem komórek beta trzustki. Zapadają na nią głównie osoby młode, ale zdarzają się także przypadki zachorowań u seniorów. Osoby z tym schorzeniem muszą przyjmować insulinę, której nie wytwarza ich organizm. Jest to o tyle nieprzyjemna odmiana tej choroby, ponieważ dostarczanie organizmowi insuliny warunkuje przeżycie osób chorych.
Cukrzyca typu 2 – jedna z bardziej popularnych odmian tej choroby, która występuje z wiekiem i dość często jest jednym z głównych problemów w życiu seniorów. W tym przypadku u chorych możemy zaobserwować zaburzenia zarówno w wydzielaniu, jak i działaniu insuliny. Do częstych objawów możemy zaliczyć na przykład trzęsienie kończyn, osłabienie, zaburzenia widzenia. Leczenie odbywa się głównie farmakologicznie i za pomocą zbilansowanej diety.
Cukrzyca ciężarnych – przejściowe zaburzenie, które pojawia się tylko u kobiet ciężarnych i zaraz po zakończeniu ciąży ustępuje. Charakteryzujące się wyższym stężeniem glukozy we krwi.
Cukrzyca o znanej przyczynie – przykładowo może to być choroba wywołana przez zakażenie, działanie leków, inne schorzenia lub dziedziczona genetycznie.
Jak rozpoznać cukrzycę u osób starszych?
O tym, jak wspierać seniorów w walce i życiu z cukrzycą już za chwilę. Na początek skupmy się na tym, jak tę chorobę rozpoznać, bo zdarzą się i przypadki ludzi, którzy bezwiednie i dość długo z nią żyją. Jeżeli zaczynamy współpracę z podopiecznym, który nie ma zdiagnozowanej cukrzycy to, powinniśmy szczególnie zwracać uwagę na niepokojące objawy, mogące zwiastować wystąpienie choroby. Są to m.in.
- pragnienie większe niż dotychczas, picie od 2-10 litrów płynów na dobę,
- częste oddawanie moczu, związane z wypijaniem dużej ilości płynów,
- nagłe chudnięcie,
- duży apetyt,
- znaczące osłabienie i senność,
- osłabienie odporności organizmu, często powracające infekcje,
- zmęczenie psychiczne,
- zmiany skórne w postaci plam.
Gdy zauważymy, któryś lub więcej z tych objawów to powinniśmy jak najszybciej udać się do poradni cukrzycowej, lub lekarza. Zostaną tam przeprowadzone odpowiednie badania, określające stężenie glukozy we krwi i moczu. Następnie w razie wystąpienia cukrzycy również na podstawie tych badań zostanie określona dawka leków, które chory będzie musiał skrupulatnie przyjmować.
Jak dbać o osoby starsze z cukrzycą typu drugiego?
Ponieważ nasza wiedza na temat tej choroby nie pozwala jeszcze na skuteczne jej wyleczenie to, wśród pacjentów stosuje się profilaktykę polegającą na nabywaniu świadomości dotyczącej tego schorzenia i sposobów życia z nim w taki sposób, aby było jak najmniej uciążliwe. Właśnie tym w szczególności musi zająć się opiekunka osób starszych wobec swojego podopiecznego. Pomagać mu w codziennych zmaganiach z chorobą na tyle ile to możliwe. No dobrze, ale co właściwie możemy zrobić? Przede wszystkim:
- staraj się wspierać podopiecznego i nakłaniać do poszerzania wiedzy w zakresie choroby,
- pilnuj i przypominaj o terminach zażywania leków,
- gotuj lub pomagaj w przyrządzaniu potraw według diety dla cukrzyków,
- odradzaj spożywanie niewskazanychproduktów,
- pomagaj w chwilach osłabienia związanych z niedocukrzeniem, warto zawsze mieć przy sobie coś słodkiego na spacerze z seniorem.
Podsumowując cukrzyca, jak do tej pory jest chorobą przewlekłą i nie uleczalną w sposób całkowity, a jej powstawanie nie zostało jeszcze całkowicie wyjaśnione. Głównym celem leczenia jest normalizacja gospodarki węglowodanowej organizmu i uzyskanie normalnego życia przez chorego. Dlatego właśnie każda opiekunka osób starszych musi w znaczącym stopniu poznać to schorzenie i brać czynny udział we wsparciu seniora żyjącego z tym problemem.